وقتی که یک مشکلی داری و داره یه اتفاقی میفته که تو هیچ کاری نمی تونی انجام بدی هم اینکه کاری از دستت بر نمی آید و هم اینکه به خاطر اطرافیانت باید سکوت اختیار کنی , تنها امیدت خدا و دعا کردن هست . خدا را حس می کنی و به قدرت او ایمان عجیبی پیدا میکنی . تمام نمازها و دعاهایی که برای برآورده شدن حوائج هست را می خوانی .گریه میکنی التماس می کنی و ناتوانی خودت را بیان می کنی آنقدر دعا میکنی تا آروم بگیری بعد دلت میخواد بدونه که آیا دعای تو برآورده شده یا نه !؟ دنبال راهی میگردی دائم حافظ باز می کنی یا گاهی اوقات که خیلی درمونده شدی دست به دامان هرچیزی میشی حتی به چیزهایی که قبلا بهشون هیچ اعتقادی نداشتی .دقایق میگذرد و تو هم چنان مشکل داری دائم خدا را صدا می زنی و از او طلب کمک می کنی ولی انگار خدا صدای تورا نمی شنود و برای تو قدرت نمایی نمی کند. یواش یواش به جبر اعتقاد پیدا می کنی تو دلت میگی خدا هر کاری که بخواهد انجام می دهد و دعاهای تو بی فایده هست اصلا همه چیز بر اساس جبر و سرنوشت هست و تو بی اختیار. می خواهی فریاد بزنی و به خدا بگی این دعاها و نمازها همه الکی هستند و برای سرگرم کردن آدم هایی که هیچی نیستند و هیچ کاری نمی تونند انجام بدند. دقیقه95 اون لحظه ای که همه چیز را تمام شده می بینی یک اتفاق ساده همه چیز را عوض می کند باورت نمی شود به همین سادگی و با یک اتفاق کوچک آن اتفاق بد که دیگر منتظرش بودی حل بشود . توی اون لحظه می خواهی خدا بغل بگیری و فریاد بزنی که خدا من تو را دوست دارم. تو بزرگی قدرتمندی مهربانی تو همه چیزی من فقط کم طاقت و بی صبرم.