از خبر ضرار ابن ضمره ضبابی(که از خواص و نیکان اصحاب امام علیه اسلام) است که هنگامی که نزد معاویه آمد و معاویه از امیر المومنین علیه السلام از او پرسید گفت: گواهی میدهم که در بعضی از جاها ئیکه عبادت می کرد دیدم او را هنگامیکه شب پرده های تاریکی گسترده و آنحضرت در محراب عبادت ایستاده ریش خویش در دست گرفته می پیچد مانند پیچیدن مار گزیده و گریه می کرد مانند گریه کردن اندوه رسیده و در مورد دنیا می فرمود:

ای دنیا ای دنیا از من یگذر آیا برای فریب خود را به من عرضه می کنی و می نمایی؟ یا بمن شوق داشته مراخواهانی؟ نزدیک مباد هنگام (فریب) تو, و چه دور است آرزوی تو!دیگری ا به فریب که مرا به تو نیازی نیست و ترا سه بار طلاق گفته ام (از تو چشم پوشیده ام) که در آن بازگشت نیست پس زندگانی تو کوتاه و اهمیت تو اندک و آرزوی تو پست است. آه از کمی توشه (عبادت و بندگی ) و درازی راه و دوری سفر (آخرت)و سختی ورودگاه (قبر و برزخ و قیامت.) پس از این معاویه گریست و گفت: خا اباالحسن را رحمت کند چنین بود, ای ضرار اندوه و بر آنحضرت چگونه است ؟ گفت مانند اندوه زنیکه فرزندش را کنارش سر ببرند.

 منبع : نهج البلاغه

پی نوشت : وای بر من!